Park wpisany jest do rejestru zabyków pod nr rej. 1103 z dnia 12 czerwca 1980 r. Powierzchnia parku wynosi ponad 3 ha, założony został w XVIII wieku, rozciąga się na południe od pałacu. Rosną w nim dęby, lipy, klony, świerki, buki, graby. Do pałacu wiodły grabowe żywopłoty, wysokie na 2 – 3 m, regularnie cięte. Od 50 lat nieformowane graby przybrały formę drzewiastą i do pałacu prowadzą aleje z charakterystycznymi zniekształceniami na wysokości dawnego formowania. Do parku z południowej strony przylegają dawne stawy, połączone rowem z jeziorem Wilczkowo.
Założenie parkowo-pałacowe w Siemczynie jest jednym z niewielu zachowanych do dziś barokowych założeń ogrodowych w północno-zachodniej Polsce. Jest miejscem, w którym można odnaleźć żywą historię w postaci elementów architektury (zespół dworsko-folwarczny) i zieleni (park).
Pałac został zaprojektowany jako obszerna siedziba nawiązująca do frncuskich wzorów budowli rezydencjonalnych o charakterystycznym rozplanowaniu. Cechą takich założeń była osiowość kompozycji. Do fasady budynku prowadziła aleja, która stanowiła jedną z osi widokowych. W tego typu założeniach podwórze gospodarcze było oddalone od pałacu, a za budynkiem znajdował się ogród. W Siemczynie możemy zobaczyć bardzo wyraźną pozostałość alei prowadzącą do wejścia do pałacu. Stanowi ona dość czytelny fragment rozplanowania tego założenia we wsi. Przy końcu alei znajduje się neogotycki kościół z przylegającą do niego kaplicą pochodzącą z 1699 roku. Nie stanowi on jednak części osi, gdyż jest w stosunku do niej lekko odchylony.
Założenie ogrodowe powstało w XVII wieku, kiedy właścicielami Siemczyna była rodzina von Goltz. Park zajmujący obszar około 3 ha został założony w stylu barokowym. Od 1907 roku właścicielem Sieczyna był Hartwig von Bredow, który przebudował park. Przekształcił on także południowo-wschodnią część założenia, nadając jej charakter naturalistyczny. W tym okresie założenie ogrodowe prawdopodobnie przecięto drogą, co zniszczyło pełny układ osiowy.
Park od strony południowej połączony jest z niewielkim kompleksem leśnym, który prawdopodobnie stanowił część założenia. Na terenie parku możemy wyróżnić dwie części. Pierwsza z nich jest to część regularna, w której występują aleje grabowe, lipowe oraz wgłębnik ze strumieniem.
Drugą część stanowi nieregularny fragment ogrodu. Występują w nim jednak elementy charakterystyczne dla baroku: gabinet ogrodowy, wgłębnik oraz zbiornik wodny o regularnym kształcie.
Gabinet ogrodowy zwany inaczej salonem, czy salą ogrodową to niewielki, znajdujący się wewnątrz boskietu (kwatera ogrodowa, która została obsadzona drzewami) plac. Otoczony jest formowaną roślinnością, w tym przypadku są to lipy. Innym charakterystycznym elementem, który mamy okazję podziwiać w siemczyńskim parku jest trawnik w kształcie prostokąta, z obniżoną częścią środkową, fachowo nazywany wgłębnikiem. To często stosowany motyw w ogrodach barokowych, który akcentuje ważniejsze miejsca parku, wzbogacając jego walory krajobrazowe.
Opracowanie: Dr inż. Anna Dudzińska i mgr inż. Marzena Jeleniewska
